Opnieuw bekeken
‘Tonnis Post (1877- 1930) fotograaf van de vooruitgang’

In de zomer 2015 ging Dirk Kome op zoek naar een fotoboek van Tonnis Post. Dat bleek wonderlijk genoeg niet te bestaan, dus besloot hij er zelf een te maken. Half januari 2016 kwam hij door tussenkomst van Marten Fokkens van de Werkgroep Streekhistorie Bellingwedde in contact met Eddie Marsman. Sinds dat moment onderzoeken Dirk en Eddie gezamenlijk leven en werk van fotograaf Tonnis Post.

We werken samen met de Groninger Archieven, het Openluchtmuseum in Arnhem en met tal van lokale historici, verenigingen, archieven en particulieren. En dat samenwerken wérkt. Behalve ‘nieuwe’ foto’s hebben we inmiddels ook een schat aan nieuwe gegevens gevonden die zijn foto’s in een nieuw daglicht plaatsen en ons met andere ogen naar het verleden en het heden doen kijken.

In 2018 komt al dit onderzoek samen in een fotoboek (Uitgeverij Lecturis) en een tentoonstelling in het Fotomuseum Den Haag en in Het MOW in Bellingwolde.

Tonnis Post

Fotograaf Tonnis Post is vooral bekend door de foto’s die hij tussen 1913 en 1916 maakte en nu een monument zijn voor een manier van leven die niet meer bestaat; Armlastige Groningers voor hun half ingegraven plaggenhutjes. Kinderen in bedsteden, waar het varken of de geit omheen scharrelde. Gezinnen met een tiental kinderen voor hun piepkleine, vervallen boerderijtjes, waarbij je je afvraagt hoe iedereen binnen paste. De arbeiders die de kanalen en sluizen, die nu nog bestaan en gebruikt worden, met de hand uitgroeven en aanlegden.

Hij fotografeerde niet alleen de allerarmsten, maar ook de welgestelden, die in prachtig onderhouden, moderne boerderijen woonden. Hij maakte portretten in zijn studio, fotografeerde feesten en straatbeelden voor ansichtkaarten.

Zijn foto’s zijn uniek omdat hij zijn studio verliet en op pad ging om te fotograferen. Fotografie was in die tijd veel ingewikkelder dan nu. Afstanden die wij in minuten afleggen, waren barre voetreizen over onverharde modderwegen. Hij had een loodzware bepakking met een grote houten camera, glasnegatieven en een houten statief. Er was geen elektriciteit, geen accu’s. Flitsen ging met een schaaltje magnesiumpoeder, dat je aan moest steken voor een enkele felle flits. En dan maar hopen dat de lens was opengegaan op het moment van flitsen en er iets op het negatief stond.

Project

In het project Tonnis Post brengen Dirk Kome en Eddie Marsman het oeuvre van Tonnis Post voor het eerst bijeen, nadat het meer dan een eeuw verspreid was over vele schoenendozen van particulieren en archieven. We proberen de precieze gang van zaken van toen te achterhalen en stellen ons tegelijkertijd de vragen: Wat is er gebeurd met de nazaten van de plaggenhutbewoners? Zijn zij opgeklommen op de sociale ladder of geldt nog steeds dat wie voor een dubbeltje geboren is, nooit een kwartje wordt. De kanalen, die ooit bedoeld waren voor het droogleggen van moerassen en om aardappels af te voeren, zijn nu alleen nog voor de pleziervaart. Veel van de polders die drooggelegd werden voor hoognodige landbouwgrond worden nu weer afgegraven om als waterberging te dienen. Deze nieuwe vooruitgang leggen we vast, niet alleen in tekst maar ook met nieuwe foto’s, gemaakt op de plekken waar en de situaties waarin Tonnis Post honderd jaar geleden ook werkte.

Graag vestigen we jullie aandacht op de Facebook pagina over de fotograaf Tonnis Post, die aan het begin van de vorige eeuw onder andere met de Bellingwolder huisarts Middendorp op stap ging om foto’s te maken van de woontoestanden in ons gebied.
U zult er de komende tijd nog wel meer over te horen krijgen.
We zouden zeggen bekijk de pagina en “vindt hem leuk” .
https://www.facebook.com/fotograafTonnisPost/